rozdział 39

39

Co masz robić gdy zostało trzynaście godzin do ratowania twojej mamy? Cóż jeśli jesteś głupi dzieckiem-ptakiem możesz iść się kąpać! Pearl Harbor był w zatoce u wybrzeży Oahu naprawdę blisko Honolulu. Naprawdę ”Honolulu” oznacza osłonięta zatoka. (Patrzcie, ja jednak się czegoś nauczyłam). Niektóre z linii brzegowych wychodziły poza naszą granicę, jednak były też publiczne. Mimo to, wczesnym wieczorem pogoda była idealna i balsamiczna, woda był wręcz błogo ciepła. Na plaży było parę ludzi, ale nie było tłoczno. Niektórzy pływali a inni zbierali muszelki.

- Trzymaj wiatrówkę – powiedziałam Angeli, która właśnie ściągała swój mały kombinezon khaki.

-My chyba nie zostaliśmy stworzeni do stroi kąpielowych – skrzywiła się. – Myślę, że są tam delfiny, bo słyszę nie ludzkie myśli.

Troska uderzyła we mnie.

- Nie jest człowiekiem? Czy mają złe myśli? One nie są jak likwidator z płetwami prawda?

Angela zachichotała.

- Nie one nie są likwidatorami z płetwami. I zupełnie nie są złe. Dobra na razie! – Pobiegła po piasku i rzuciła się do wody. Patrzyłam jak jej złote loki zanurzają się, a potem znikają. Westchnęłam i opadłam na piasek obok Totala i Akili. Kieł siedział obok mnie, wciąż nie w czarnych ubraniach.

- Łał za dużo khaki? – nie mogłam się oprzeć.

Zerknął na mnie.

- I włosy wojskowe.

- Touche (11[ZK1] ) – powiedziałam specjalnie dotknęłam mocno splecionego warkocza do którego byłam zobowiązana. Gazzik i Iggy byli w kąpielówkach i właśnie urządzali wyścig do morza. Obydwoje krzknęli gdy tylko dotknęli większych fal. Ciemne oczy Kła skierowane były na wodę. Liczył głowy, wszystko było w porzątku, jednak wiedziałam, że miał poczucie, że coś jest nie tak, bo nie było Kuks.

- Jak długo była pod wodą? – zapytał Kieł

-Pięć minut. Mówiła coś o delfinach czy czymś takim.

Siedzieliśmy w milczeniu przez chwilę, Gazzik i Iggy krzyczeli na każdą falę. Angela nadal nie wypłynęła, a ja starałam się być spokojna. Nagle pojawiła się Angela uśmiechając się i kiwając w naszą stronę.

- To jest niesamowite, takie jasne i niebieskie!

- Czy to są delfiny?

- Tak i są naprawdę szalone. Hej, Total choć ze mną, musisz poćwiczyć oddychanie pod wodą.

-Nie mam skrzeli – powiedział marszcząc nos. – Po za tym wciąż nie przyzwyczaiłem się do skrzydeł. Utknęłam na zdaniu ”One są naprawdę szalone”. Popatrzyła na Totala, później na mnie i Kła.

- Wszyscy powinniście ćwiczyć oddychanie pod wodą. To jest naprawdę ważne.

- Kochanie nikt z nas nie może oddychać pod wodą, z wyjątkiem ciebie - Powiedziałam. – Pamiętasz jak Gazzik próbował? Zwymiotował pół morza. A co masz na myśli mówiąc delfiny są szalone?

- Myślę, że chłopcy naprawdę powinni spróbować- ciągnęła. – może dopiero teraz dopracowali skrzela?

- Nie sądzę. Wracaj do szalonych delfinów.

Przeraźliwy krzyk zatrzymał mnie, Razem z Kłem zerwaliśmy się na równe nogi. Kobieta stała na brzegu gorączkowo wskazując małego chłopca.

- Niech ktoś mu pomoże!

Gazzik i Iggy ruszyli po dziecko, ale fala ich zatrzymała, a chłopca odsunęła jeszcze dalej. Kieł i ja spojrzeliśmy na siebie i w tym samym czasie ściągnęliśmy kurtki. Ignorując wszystkich pobiegliśmy po piasku. Wiatr wiejący od oceanu wdarł się w nasze skrzydła i skoczyliśmy. Ślizgaliśmy się nad wodą Wiatr smagał moje włosy i poczułam solone powietrze. Znowu lecieliśmy. Byliśmy bardzo szybcy, ale nie dość szybcy. Kiedy byliśmy prawie na miejscu chłopiec zatonął pod falami, jego małe ramiona wciąż próbowały coś chwycić. W jednej chwili byliśmy pod ostrym kątem skierowani w dół złożyliśmy znowu nasze skrzydła i wpadliśmy do wody. To było tak oczywiste, od razu zobaczyliśmy czerwoną koszulkę chłopca. Jego oczy były zamknięte a jego twarz była blada w wodnym świetle. Każde z nas chwyciło za ramię a następnie strzał w górę, wypłynęliśmy tak szybko jak korki, w nadziei, że możemy dostać powietrze. Zadziałało. Nasze skrzydła ocierały się o siebie. Niestety nasze lądowanie miało mało wdzięku. Chłopiec został ocucony przez jakiegoś faceta. Po minucie wymiotów i nudności złapał powietrze.

-Mamo? – wykrztusił, a następnie kobieta wzięła go w ramiona. Oboje płakali i ściskali się mocno. Kieł i ja znowu zniknęliśmy do miejsca, gdzie leżał Total z Akilą. Angela spojrzała na nas z wyrzutem.

- Teraz będziecie ćwiczyć oddychanie pod wodą?

---

 [ZK1]Z francuskiego trafiony