Rozdział 38

38

Porucznik khaki, która naprawdę nazywała się Morgan usiadła przy biurku czytając raport Podpułkownika Palmera. Raz na jakiś czas patrzyła na nas jakby nie mogła w to uwierzyć. W końcu odłożyła go i splotła razem palce.

- Więc mówisz, że te dzieci z łatwością mogą przebiec 4 mile z ciężkimi paczkami?

- Tak proszę pani – odpowiedział podpułkownik.

- Są lepsi od reszty kadetów pod każdym względem?

- Tak proszę pani.

- Ośmiolatek pokonał kadeta w walce wręcz?

- Tak proszę pani. Tak samo jak sześciolatka. Ona właściwie pokonała także instruktora.

Starałam się nie uśmiechać, instruktor samoobrony dał nam przepustkę, ale instruktor walk wręcz był bardziej uparty. Przez chwilę.

- Tak tak. Chcemy podziękować za wspaniałe doświadczenie – powiedziałam skacząc z nogi na nogę – ale teraz kiedy mamy już całe BS możemy iść już ratować moją mamę?

Porucznik spojrzała na mnie.

-Tak - powiedziała w końcu, a moje serce podskoczyło. – Jutro.

- Co?

- Oddamy wam USS Minnesota – powiedziała gładko – klasa atomowa Virginia, okręt podwodny z wielką ofensywą i funkcjami obronnymi. Jedzie do nas z San Diego. Przyjeżdża tutaj jutro, sto godzin będzie tankować i będzie gotowy na sześćset godzin. W tym czasie w będziecie czekać na stacji. Jeśli się spóźnicie o dwie minuty, to jedziemy bez was. Ponadto na pokładzie będą z wami starsi oficerowie. Macie się zachowywać przyzwoicie i dojrzale i nie możecie nic zrobić by zaszkodzić ładunku statku czy też jego personelowi. – Otworzyłam usta aby coś powiedzieć, ale nie pozwolono mi. – Nieprzestrzeganie zasad spowoduje wyrzucenie was na ląd przy najbliższej okazji i przerwanie misji. Czy wyraziłam się jasno?  - Jej lodowato niebieskie oczy spoglądały na każdego z nas osobno. Modliłam się, aby inni wytrzymali. I wtedy stał się cud. Nikt się nie odezwał ani słowem. Każdy z nas ugryzł się i mocno walczył, aby nie puścić tej kobiecie wiązanki. – Sześćset godzin później jesteście zwolnieni.