Dział 2

2

Chociaż i tak trzeba lecieć po Totala. W mgnieniu oka obróciłam się o 360 stopni i zanurkowałam za nim. Wykonywałam manewry, nurkowałam za Totalem aż wreszcie go złapałam.

- Znajdźcie snajpera, - krzyknęłam – Total,- powiedziałam trzymając jego grube ciało. – Total.

Zamrugał i jęknął

- Jestem… trafili mnie Max, myślałem, że będę żyć długo, a nie, że umrę młody i piękny.- Okey z mojego doświadczenia trafieni lub mocno zranieni nie mówią wiele. Może parę przekleństw, czasem chrząkną coś, ale nie tyle co on. Szybkie przeglądnięcie, uszy w porządku, twarz także skrzydła, które nadal wydawały się być za krótkie dla niego też.

- Powiedz Akili – mówił dalej. – że w moim życiu była tylko ona, była jedyna.

- Cicho – powiedziałam. – Nadal szukam rany.

- Nie mam żalu, - ciągnął dalej- To prawda myślałem o karierze teatralnej, wiem, że to szalone, ale zawsze mogę zagrać Duńczyka przed śmiercią.

- Grasz tak, - powiedziałam z roztargnieniem macając jego żebra. Nic nie jest połamane. – Czy ty grasz?

Total jęknął. Jest znalazłam źródło krwi.

- Total,- powiedziałam – masz kuku na ogonie.

-Co?!- otworzył szeroko oczy i zaczął się wiercić żeby zobaczyć ogon- Co za łotry! Zapłacą mi za to.

- Myślę, że plaster to wszystko co trzeba,- powiedziałam. Walczyłam ze sobą, aby zachować powagę. Kieł podleciał bliżej mnie, szybko i niezwykle wdzięcznie jak czarna pantera ze skrzydłami. Zapomnijcie o tym co powiedziałam.

- Jak się czuje?- Zapytał wskazując głową na Totala.

- Potrzebuje plastra, - powiedziałam. Z Kłem stłumiliśmy śmiech, a ja poczułam ulgę, zrozumienie i miłość. O Boże, co się ze mną dzieje. O tym też zapomnijcie.

- Masz swojego snajpera,- powiedział Kieł pokazując w dół.

- Jeden snajper czy cała flota? – zapytałam już w ”trybie” do walki.

- Tylko jeden.

Uniosłam brew.

- To już nie jesteśmy nawet warci całej floty snajperów?- Spojrzałam na Totala. – Teraz musisz lecieć sam- Total zebrał się z godnością i zeskoczył mi z rąk chwilę pomachał niespokojnie skrzydłami ale później było już dobrze.

- Co jest?- Zapytał Iggy okrążając mnie z resztą stada.

- Z Totalem wszystko jest w porządku – oznajmiłam- Na dole jest snajper i musimy się za niego wziąć.

Czystej bieli skrzydło Angeli musnęło mnie. Przesłała mi ciepły uśmiech, który topił moje serce, a ja starałam się pamiętać ile warstw ma ten dzieciak.

- Dzięki słonko- powiedziałam.

- Czułam, że coś złego się wydarzy,- wyjaśniła. – Czy możemy się już zająć tym facetem?

- Zróbmy to, - powiedziałam i razem po dobrym kątem zaczęliśmy lecieć w dół. Prześledziłam obszar gdzie pokazał Kieł. Widziałam go, samotny facet w pobliżu bazy lotniczej. Śledził nas, staraliśmy się lecieć jak najbardziej nieprzewidywalnie.

-zlatujemy?- zapytał Kieł, a ja kiwnęłam głową (1)

- Iggy, zlatujemy, w dół pod kątem około 35 stopni, potem na godzinę 6.- tłumaczę Iggiemu, ponieważ jako jedyny z nas nie widzi.

Poruszamy się szybko, bardzo szybko, spadamy na trajektorie na której rozbijemy okno snajpera za około osiem sekund. Robiliśmy to tysiąc razy, przez otwarte okno wpadają najpierw nogi, wlatujemy jeden po drugim, bam bam bam. Wygląda to więc bardziej jak zabawny challenge niż straszny śmiercio-przeciwstawny akt desperacji.

Dwie rzeczy wyglądają bardzo podobnie w naszym życiu.

Siedem, sześć, pięć. Liczę cicho.

Kiedy dotarłam do cztery okna eksplodowały na zewnątrz przewracając mnie na łeb na szyję.